Ακόμα και χτες, μετά από όσα συνέβησαν, και πάλι ενωθήκαμε. Γίναμε ένα, ψυχικά και σωματικά. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο περίεργη. Ανακατεύονταν πολλές διαφορετικές μυρωδιές όπως αμηχανία, έλξη, κίνδυνος και άλλες τόσες που δεν μπορώ να προσδιορίσω με λέξεις. Και το αποτέλεσμα ήταν πρωτόγνωρο.. Όπως είπες και εσύ, δεν έχουν υπάρξει πιο περίεργα συναισθήματα. Χτες, ένιωσα έντονα το παράνομο και το επικίνδυνο. Το αρρωστημένο πάθος και την αγνή τρυφερότητα. Ποτέ σου δεν με είχες χαϊδέψει με αυτόν τον τρόπο.. Τόσο γλυκά και όμορφα. Ύστερα όμως αυτή η αγνότητα μετατράπηκε σε βία, μια ερωτική βία. Σαν ένα θηρίο που ήθελε απεγνωσμένα το θήραμα του, να το κατασπαράξει, να το κάνει δικό του, ολόδικο του.. Έβγαζες οργή, θυμό. Το ένιωσα. Ξέσπαγες πάνω μου. Ξέσπαγες επειδή κατάφερα να σε πληγώσω, να κλονίσω τη σιγουριά σου, να συνειδητοποιήσεις πως τα πράγματα έχουν αλλάξει πια. Και ταυτόχρονα ήθελες να γίνω ένα με εσένα και εσύ ένα με εμένα. Ήμουν εκεί. Δική σου. Ολοκληρωτικά. Και ένιωσα. Για ακόμη μια φορά μαζί σου ένιωσα.