Ακόμα ηχεί η μελωδία αυτή στο μυαλό μου. Νύχτα. Και παράλληλα νιώθω μια γλυκιά μαστούρα μελαγχολίας. Έχει την μορφή του αέρα και νιώθω το απαλό αεράκι αυτής της μαστούρας να με παρασέρνει και να με ναρκώνει σε μια άλλη διάσταση. Κάπου που ο χρόνος σταματάει, οι δείκτες των ρολογιών παγώνουν και το μέρος είναι ορατό μόνο σε λίγους, ελάχιστους. Κρύβεται πίσω από την επιφάνεια και για να το δεις πρέπει τα μάτια σου να είναι αλλιώτικα από τα συνηθισμένα. Το βλέμμα διαφορετικό, διορατικό, βαθύ. 
Τα μάτια μιλάνε με πιο βαθιές έννοιες από τις λέξεις. Η ψυχή αγγίζει πιο αληθινά, πιο δυνατά από το σώμα. Το μυαλό ταξιδεύει σε μέρη που ίσως να μην υπάρχουν καν. Καταρρίπτει κάθε φραγμό και περιορισμό.