Άδεια η πόλη. Έρημοι οι δρόμοι. Σκοτάδι και κρύο. Παγωνιά. Λες και ήταν τα πάντα συννενοημένα να διαμορφώσουν αυτό το σκηνικό. Η ατμόσφαιρα περίεργη. Ξεχείλιζε απόγνωση. Ίσως μονάχα εμένα να μου φαινόταν, όμως αυτό ένιωσα. Και μέσα σε αυτό το μελαγχολικό πλάνο, εγώ. Εγώ, να περπατάω σε εναν άδειο δρόμο. Να αφουγκράζομαι κάθε ήχο και συγχρόνως να χάνομαι σε έναν λαβύρινθο σκέψεων. Σαν να έκανε παρέα η ψυχή μου με το τοπίο γύρω μου. Ταίριαζαν υπερβολικά έντονα. Απέπνεαν τα ίδια συναισθήματα. Θλίψη. Μοναξιά. Με συντρόφευε τρομακτικά απόλυτα, όπως και εγώ αυτό.