31.8.11

-Βουτάμε;
-Ναι..
-Είσαι σίγουρος;
-Δεν ξέρω.
-Γιατί;
-Ίσως δεν πρέπει
-Φοβάσαι;
-Εσύ δεν φοβάσαι;
-Όχι πια. Μ αρέσει.
-Εμένα με φοβίζει.
-Δεν πρέπει.
-Πώς το ξέρεις;
-Ο βυθός είναι δικός μας, γι' αυτό.


Βυθιζόμαστε στα νερά της επιθυμίας. Εμείς οι δύο ποτέ δεν κολυμπούσαμε, ποτέ δεν μπορέσαμε. Πάντα πνιγόμασταν. Μαζί και χώρια. Πνίγαμε ο ένας τον άλλον. Ίσως αυτό να θέλαμε. Να πνίξουμε αυτό που μας δένει. Το πάθος. Και εκεί που νομίζαμε πως το κάναμε και κάποιος έβγαινε στην επιφάνεια, κάποιος, κάτι, τον φώναζε πίσω στο βυθό..Τον τραβούσε και οι αντιστάσεις δεν έκαναν τίποτα. Και πάλι από την αρχή. Να παλεύουμε στο νερό. Μακρυά από όλους και όλα. Να κατοικούμε μόνο εμείς εκεί κάτω. Να κάνουμε πράξη το πάθος μας και να προσπαθούμε συγχρόνως να σκοτώσουμε ο ένας τον άλλον με την ελπίδα ότι έτσι θα τελειώσει αυτή η ιστορία.


-Το θες πραγματικά όμως αυτό;
-Ναι, ξέρω που καταλήγει πάντα και δεν το θέλω ξανά.
-Σ' αρέσει όμως.
-Όχι, καθόλου. Θέλω να συνεχίσω.
-Αν ήθελες μόνο αυτό θα είχες συνεχίσει.
-Εσύ με κρατάς, δεν βοηθάς να τελειώνει.
-Ο ένας κρατάει τον άλλον γιατί και στους δύο μας αρέσει κατά βάθος.
-Ναι αλλα που καταλήγει;
-Εκεί που καταλήγουμε εμείς πάντα.
-Δηλαδή πού;
-Δεν έχει όνομα.
-Καταλήγει όλο στα ίδια και στα ίδια.
-Καταλήγει σε εμάς, σε αυτό που μας κυριεύει.
-Και τι είναι αυτό;
-Το πάθος. Βουτάμε;
-Γιατί;
-Για να πνιγούμε στον έρωτα. Βουτάμε;
-Βουτάμε..

Δεν υπάρχουν σχόλια: