Κι ας έχει περάσει καιρός να μάθω νέα σου, να σε δω, ακόμα κάνεις σβούρες στο κεφάλι μου. Τελικά δεν ήταν τόσο απλό, δεν είναι τόσο απλό.. Άγγιξες πιο βαθυά από όσο πίστευα πως σε άφησα και πως μπόρεσες. Κάθε μέρα αναρωτιέμαι αν με σκέφτεσαι όπως εγώ. Και αυτό είναι κάτι που δεν θα το μάθω ποτέ γιατί δεν πρέπει να το μάθω. Γιατί ξέρω πως αν μάθω έστω αυτό θα έχω κάνει έγκλημα, για τον εαυτό μου. Σκέφτομαι ότι θα πέρασει. Όλα περνάνε μου 'λεγες, μόνο ο θάνατος δεν περνάει. Κι αυτό το είχες μάθει από κάποιον άνθρωπο, που τόσες φόρες έχω δει τη ζωή του ως το μέλλον μου. Έναν άνθρωπο που δεν ξέρω ακόμα αν πρέπει να στενοχωρηθώ και να λυπηθώ ή να θαυμάσω. Ίσως κάτι να ξέρει παραπάνω που στο έμαθε. Περιμένω να περάσει λοιπόν. Δεν το βιάζω. Δεν ήταν τόσο απλό και συνηθισμένο για να βιαστεί. Περιμένω να μην στριφογυρνάς όλη μέρα λίγο πολύ στο μυαλό μου και να το κάνεις άνω κάτω. Περιμένω να ξέχασω όλες τις στιγμές που με έκαναν να σε ερωτευτώ έτσι όπως δεν έχω ερωτευτεί ποτέ μέχρι τώρα. Περιμένω να ξεχάσω αυτή τη χημεία που δεν έχω ξανανιώσει ποτέ με κανέναν άνθρωπο. Περιμένω να σταματήσω να σε φαντάζομαι και να σε φαντασιώνομαι. Να σταματήσεις να είσαι ως μέτρο σύγκρισης για τους άλλους και να παραμένεις πάντα στην πρώτη και τελευταία ταυτόχρονα θέση. Περιμένω να πάψεις να ζεις μέσα μου είτε ως ανάμνηση είτε ως επιθυμία είτε ως οτιδήποτε. Περιμένω να περάσει όπως όλα. Ή αν δεν περάσει ποτέ εντελώς ελπίζω τουλάχιστον να μην πάψω ποτέ να θυμάμαι τους λόγους που με έκαναν να φύγω μακρυά από εσένα σαν κυνηγημένη, να μην πάψω ποτέ να θυμάμαι εκείνον τον άνθρωπο που είδα τη ζωή του ως το μέλλον μου.