14.4.11

Το μυαλό μου μια θάλασσα. Πότε ήρεμη, πότε φουρτουνιασμένη. Πότε ο ήλιος την χρωματίζει με βελούδινα χρώματα, πότε το φεγγάρι την σκοτεινιάζει, την σκεπάζει με μελαγχολία. Ποτέ όμως δεν είναι σταθερή. Άνεμοι δυνατοί την ταράζουν εκεί που γαληνεύει. 
Έτσι είναι το μυαλό μου. Αυτό είναι το φόντο των σκέψεων μου, των συναισθημάτων μου. Το φόντο της ζωής μου. Μιας παράστασης με μοναδικό σταθερό πρωταγωνιστή εμένα. Εμένα μέχρι να βουλιάξω με την βαρκούλα μου ή μέχρι να βρω στεριά. 
Αυτή η στεριά είναι η σωτηρία μου. Όμως η διαδρομή μοιάζει τόσο μεγάλη. Πορεύομαι στην ουσία προς το άγνωστο. Το ασυνείδητο σαν αεράκι με παρασέρνει πότε από 'δω, πότε από 'κει.. Αλλά δεν ξέρω που με βγάζει, αν με βγάζει σε στεριά ή σε μια άπειρη θάλασσα πάλι. 
Δεν είναι λίγες οι φορές που βουτάω μέσα. Είναι οι φορές που παρανοώ. Και καθώς είμαι μέσα στο νερό, αρχίζω να βουλιάζω. Πηγαίνω όλο και πιο βαθιά. Χάνομαι. Πλησιάζω όλο και πιο απειλητικά στον πάτο. Πνίγομαι. Δεν μπορώ να κολυμπήσω πια. Δεν βρίσκω τη δύναμη και το κουράγιο. Δεν έχω αντοχές. Προσπαθώ όμως να ανέβω στην επιφάνεια, να μη φτάσω στον πάτο τελείως. Γιατί τον έχω γευτεί..έστω και για λίγο. Και η γεύση του είναι το τίποτα. Δεν ζεις, απλά υπάρχεις. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: