Avoiding the Void
10.3.23
Εποχές
28.2.23
Έμπνευσις Καθ'οδόν
7.12.22
Συν-τριβή
13.11.22
Πηγαινοέρχομαι
29.10.22
Απολεσθέντα αντικείμενα
10.7.22
Πόρτες
Πόρτες μισάνοιχτες, με χαλασμένες κλειδαριές που τις πηγαίνει πέρα δώθε ο αέρας.
Άλλοτε σφυρίζει, άλλοτε βροντάει.
Άλλοτε ακούς το σύρσιμο, άλλοτε κοπανάνε και τρομάζεις.
Και σου έλεγα ρε γαμώτο, φτιάξε αυτές τις κλειδαριές.
Τουλάχιστον να κλειδώνουν, να μην κάνουν φασαρία από τον αέρα, να μην μπαίνουν νερά από τη βροχή.
Και τώρα μείναν έτσι.
Κι αναρωτιέμαι, γιατί δεν τις έφτιαχνα εγώ;
Μάλλον δεν ήθελα να τις κλειδώσω.
Ίσως και να μην ήξερα από ποια πλευρά της πόρτας ήθελα να μείνω, όταν θα κλείδωνε.
15.5.22
Σκέψεις στο ρου του χρόνου
Η σκέψη που συναντά τη λέξη, που της δίνει εικόνα, ήχους και μορφή. Το πρόσωπο που συναντά στη συνέχεια η λέξη, που το γδύνει, το ντύνει, το κεντάει με προτάσεις, ήχους, υφάσματα και που αγκαλιάζει το κορμί. Ή που το σφίγγει καμιά φορά. Ή που το πονάει. Άλλοτε το ζεσταίνει, το επενδύει.
Προτάσεις-πρόσωπα, λέξεις-σκέψεις, σκέψεις-λέξεις, λέξεις-πράξεις. Πράττω, δρω, αντιδρώ. Περιστρέφομαι και σκέφτομαι. Τι είναι δικό μου; Τι ήταν δικό μου και θέλω να το κρατήσω δικό μου. Και κάθε φορά που το ακουμπάω το δικό μου, ηρεμώ. Συνδέομαι κάπως και αυτό μου προκαλεί μια περίεργη ηρεμία. Ο τόπος μου.
Πολλές οι σκέψεις, οι επιθυμίες και οι αναμονές. Αρκετά και τα κρατήματα και οι ματαιώσεις. Το ένα δίνει πάσα στο άλλο και προχωρώ. Προχωρώ επιθυμώντας, λαχταρώντας, κρατώντας. Αλλά και μη γνωρίζοντας και ακολουθώντας τη ροή.