Ρέουν οι λέξεις σαν στάλες βροχής που γίνονται χείμαρρος και κατακλύζουν τον νου.
Και σχηματίζουν ποτάμια-διαδρομές, ιστορίες.
Ιστορίες ειπωμένες, χιλιοειπωμένες και ανείπωτες.
Στη δύνη τους παρασέρνουν αναμνήσεις, φλόγες μισοσβησμένες, φωτιές ξεχασμένες.
Επιθυμίες παλιές, φόβους πάντα επίκαιρους.
Χάνονται μέσα στιγμές.
Βρίσκουν διέξοδο τα καλά κρυμμένα. Και αφηνιάζουν που συναντούν ξανά τις επιθυμίες τους.
Και χορεύουν παρέα στην ορμή έναν χορό άγριο, που μοιάζει πιο πολύ με αγώνα επιβίωσης.
Ανταμώσανε ξανά αλλά παλεύουν για το ποια θα γλιτώσουν από την ορμή.
Όμως η ορμή δεν τα σκέφτεται, επιτελεί μόνο τον σκοπό της. Την κίνηση.
Και όποιος καταφέρει να ακολουθήσει.
Μα με τι κόστος.
Και όποιος μείνει πίσω.
Μα με τι πικρία.
Συντριβή η συνάντηση τους.
