Έχεις γίνει τόσο κομμάτι μου που δυσκολεύομαι να σε βγάλω από πάνω μου.
Τόσα χρόνια η συντροφιά σου έγινε συνήθεια αλλά και εξάρτηση.
Τόσα χρόνια στην σκέψη μου, έγινες αναπόσπαστο κομμάτι της εαυτής μου.
Τόσα χρόνια στο συναίσθημα μου πρωταγωνίστρια, έγινες ο πυλώνας της ιστορίας μου.
Τόσα χρόνια μέσα μου φώλιασες, κούρνιασες και έγινες ζωτικό μέρος του σώματος μου.

Εγώ σε έτρεφα χωρίς να βλέπω ότι με τρώς σιγά σιγά.
Σου έδινα τροφή για να με τρως.
Σου έδινα ζωή για να μου την αφαιρείς.
Σου έδινα χώρο για να μου προσφέρεις κενό.

Δέσαμε τόσο πολύ που χάθηκαν τα όρια μεταξύ μας.
Πάντα με βασάνιζες, μα πάντα με γοήτευες και δεν μπορούσα να σε αποχωριστώ.
Όποτε δεν ήμουν καλά, έτρεχα σε εσένα. Όποτε ήμουν καλά, έτρεχες σε εμένα.
Δεν με άφηνες σε ησυχία, αλλά και εγώ σε είχα ανάγκη.
Έμαθα να ζω με εσένα, και η απουσία σου θα ήταν κάτι ξένο, ίσως και απειλητικό.
Μέχρι που η μονιμότητα της παρουσίας σου έγινε η απειλή.
Μέχρι που αντιλήφθηκα ότι παραμονεύεις παντού και ανά πάσα ώρα και στιγμή, είσαι εκεί.
Μέχρι που ένιωσα να με ακολουθείς σε κάθε βήμα, κάθε σκέψη, κάθε ανάσα και να γίνεσαι η σκιά μου.

Μπορώ να υπάρξω χωρίς εσένα; Αναρωτιέμαι.
Με κούρασες. Με βάρυνες. Με ακινητοποίησες.
Και ακόμα σε κουβαλάω και σε σέρνω και δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου.
Δεν σε αντέχω άλλο. Φύγε. Σε παρακαλώ, άσε με να ζήσω επιτέλους.

"Είμαστε χαρμάνια της χαράς και όπου την βρούμε έστω και λίγο, ΟΡΜΑΜΕ. Αυτό είναι. Χαρμάνια της ηρεμίας και της χαράς." α.γ. 

"Η Θλίψη είναι Επανάσταση"

Όχι. Η θλίψη είναι ένα τέρας που όσο το ταϊζεις, τόσο σε τρώει.
Σου τρώει ενέργεια, σου τρώει χρόνο, σου τρώει θέληση, σου τρώει κίνητρο.
Τρώει την σκέψη. Τρώει την ζωή.
Σε κατασπαράζει. Σε αφήνει λειψό. Σε αφήνει αποδυναμωμένο. Σε αφήνει άδειο.
Σε μασάει. Σε καταπίνει. Σε χωνεύει και μετά σε φτύνει.
Και συ έτσι αναμασημένος, έτσι σπασμένος και διαμελισμένος, προσπαθείς να ενώσεις τα κομμάτια σου.

Η θλίψη δεν είναι επανάσταση.
Είναι κατάρα, είναι δυστυχία, είναι καταδίκη.
Είναι το αργό και επίπονο σύρσιμο προς τον θάνατο, πριν έρθει η ώρα σου να πεθάνεις.

Στην επανάσταση αντιστέκεσαι σε ό,τι σε καταπιέζει και δεν σε αφήνει να ζήσεις έτσι όπως θέλεις να ζήσεις. Η θλίψη δεν μπορεί να είναι επανάσταση. Η Θλίψη δεν σε αφήνει καν να ζήσεις. Η Θλίψη είναι ο φακός με βάση τον οποίο βλέπεις τον κόσμο. Δεν σε αφήνει να δεις καθαρά. Δεν σε αφήνει να βλέπεις ελεύθερα. Η Θλίψη σε φυλακίζει, σου βάζει αόρατα δεσμά και σε καθιστά ανήμπορο να κουνηθείς, να κινηθείς. Και η ζωή είναι κίνηση. Μια κίνηση με τελικό προορισμό τον θάνατο. Αλλά μέχρι να φτάσουμε σε αυτόν, έχουμε κίνηση. Και η Θλίψη δεν σε αφήνει να κινηθείς. Γι αυτό η Θλίψη είναι θάνατος πριν την ώρα του.

Δεν είναι ότι αντιστέκεσαι στο οδυνηρό. Είναι ότι αντιστέκεσαι στο να σκοτώνεις τη ζωή σου και την ύπαρξη σου μέρα τη μέρα, λεπτό το λεπτό, ενώ αυτό θα γίνει έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή από μόνο του.

Τα μάτια πάντα τα ίδια, το βλέμμα διαφορετικό.

Τα μάτια πάντα το ίδιο χρώμα, το βλέμμα οι αποχρώσεις τους.

Μπορεί να νομίζεις ότι σε κοιτάζω, μα δεν σε βλέπω.

Δεν με ενδιαφέρει τι θες να μου πεις με το βλέμμα σου. 

Μπορεί να νομίζεις ότι σε κοιτάζω, μα βλέπω εμένα μέσα από την αντανάκλαση των ματιών σου.

Δεν αναγνωρίζω εσένα. Εμένα ψάχνω.

Μπορεί να μην σε κοιτάξω, για να μην καταλάβεις.

Μπορεί να μην σε κοιτάξω, για να μην καταλάβω εγώ.

Το βλέμμα, η αναγνώριση από τον Άλλον.

Το βλέμμα, η αποκάλυψη στον Άλλον.

Τη μια προσπαθεί να κλέψει σκέψεις, την άλλη κάνει νόημα για σιωπή.

Άλλοτε ερωτικό, άλλοτε χαμένο.

Κάποιες φορές πρόκληση, κάποιες άλλες αποθάρρυνση.

Κάποιες φορές παραβιαστικό και ανεπιθύμητο. 

Άλλες φορές απεγνωσμένα ποθητό.

Κατευθύνει. Αναιρεί. Επιβεβαιώνει. Ματαιώνει.

Μιλάει χωρίς στόμα. 

Αγγίζει χωρίς να ακουμπά.

Γδύνει τον Άλλον.

Ξεγυμνώνει τον εαυτό.

Δεν μου αφήνεις το περιθώριο να μιλήσω. 

Μόνο το βλέμμα έχει μείνει.

Με κοιτάς, μα αρνείσαι να δεις.

Σε κοιτάω και μου απαγορεύεις να δω.

Το βλέμμα άλλοτε τρομαγμένο, άλλοτε απειλητικό.

Κάποιες φορές ζωηρό, άλλες θλιμμένο.

Φλερτάρει. Υποτιμάει. Ζητιανεύει. Απορρίπτει.

Τη μια ζητά ανταπόκριση, την άλλη αποφεύγει.

Ομολογεί. Εξομολογείται. Δικάζει. Συγχωρεί.

Μαρτυρά την επιθυμία.

Καθρεφτίζει το συναίσθημα και την απουσία του.

Σε κοιτάζω και βλέπω εσένα.

Δεν ψάχνω το είδωλο μου στα μάτια σου. Με έχω βρει.

Με κοιτάς και θες να δεις.

Και τι γίνεται όταν τα βλέμματα συναντιούνται;
Αφουγκράζονται. Μεταφέρουν. Ακούνε. Επικοινωνούν.
Άσε τα να μιλήσουν τώρα που βρεθήκαν.
Μην τα διακόπτεις με τα λόγια.

Η αίσθηση μεταβιβάζει τα κρυμμένα λόγια.

Τα λόγια που δεν ειπώνονται από φόβο ή ντροπή.

Τα λόγια που αν ειπωθούν θα γίνουν συνάμα πραγματικότητα.

Και ο άνθρωπος τρομάζει με τα λόγια όσο και με τις πράξεις.

Τα λόγια είναι η πραγμάτωση της σκέψης.

Και η σκέψη αν πραγματωθεί γίνεται πραγματικότητα.

Η αίσθηση όμως είναι εκεί και παίρνει την σκυτάλη όσο τα λόγια δειλιάζουν.

Η αίσθηση είναι εκεί και περιμένει επιβεβαίωση από τα λόγια.

Και όσο αργούν οι σκέψεις να γίνουν λόγια, η αίσθηση επιμένει.

Και όσο επιμένει, γίνεται μια ακατανόητη δυσφορία.

Είναι που πραγματώνεται η σκέψη δίχως να ειπωθεί.

Είναι που δεν στο είπαν ποτέ, αλλά στο έκαναν σαφές, στο έκαναν πραγματικότητα.