Με κάποιους δένεις. Με άλλους μπλέκεις.
Με τους πρώτους αποχωρίζεσαι επίπονα, κόβονται κομμάτια σου που ήταν δεμένα με τα κομμάτια του άλλου. Με τους άλλους ξεμπλέκεις εύκολα και γρήγορα, ξελύνεις τους κόμπους αναίμακτα και αποχωρείς.
Με τους πρώτους υφάνατε μαζί, ο ένας με το δεξί χέρι, ο άλλος με το αριστερό, το ίδιο ρούχο. Για να το καταφέρετε αυτό, απαιτείται συντονισμός και αρμονία κινήσεων. Με τους άλλους, ούτε μπάλωμα δεν μπορείτε να κάνετε μαζί σε τρύπια κάλτσα.
Με κάποιους η σύνδεση επιτυγχάνεται αβίαστα, αυθόρμητα, απροσδόκητα. Με κάποιους άλλους όσο κοντά και να έρθετε, αισθάνεστε ένα χάσμα ανάμεσα σας. Κινείστε παράλληλα μεν, αλλά ποτέ δεν συνδέεστε, δεν υπάρχει κοινό σημείο επαφής. Αυτούς τους βλέπεις πάντα δίπλα αλλά απέναντι. Τους άλλους δεν τους βλέπεις ούτε δίπλα ούτε απέναντι, αλλά μέσα σου. Είναι αυτοί που έχετε συνδεθεί. Και κινείστε μαζί, ταυτόχρονα, σαν ένας, φορώντας το ρούχο που υφάνατε. Το φτιάξατε έτσι ώστε να χωράτε και οι δύο.
Αυτοί είναι οι δύο γραμμές που εφάπτονται. Και άντε τώρα όταν φτάσει στο τέλος του ο χρόνος επαφής, και οι πορείες τους είναι διαμετρικά αντίθετες, να τους πεις να βγει ο ένας μέσα από τον άλλον και να γίνουν δύο. Και μετά να σκίσουν το ρούχο τους για να χωριστούν, που με τόση υπομονή και αρμονία το υφάναν, και αυτό το ρούχο να γίνει ένα κουρέλι, και αυτοί να προχωρήσουν γυμνοί και μόνοι.