Θέλω να με διαλύσω σε χίλια κομμάτια και να τα πετάξω στη θάλασσα. 

Να με ρουφήξει ο βυθός και μετά να με βγάλουν τα χέρια μου στην επιφάνεια. 

Να πνιγώ στους αφρούς. 

Να βραχούν τα κόκαλα μου. 

Να μουδιάσει το κορμί μου.

" έχω χάσει τη φαντασία μου. και όταν ακούω Κατερίνα, τρομάζω"

κ.γ.

"σε ψάχνω στο στρώμα μου"

ε.φ.

Γύρισε ο τροχός χωρίς καν να το καταλάβουμε. 

Έτσι αδικαιολόγητα που σε ήθελα, έτσι αδικαιολόγητα δεν σε θέλω πια. 

Έτσι ξαφνικά όπως αρχίσαμε, έτσι ξαφνικά τελειώσαμε. 

Οι στιγμές δεν επιστρέφουν.

Τα λάθη που έκανες δεν διορθώνονται ούτε διορθώθηκαν ποτέ.

Απλά καλύφθηκαν από την ανάγκη που είχα για λήθη και ελπίδα. 

Πόσες στιγμές ευτυχίας μου χάρισες εσύ πραγματικά και όχι τα συναισθήματα μου για'σένα;

Μήπως όλα όσα ένιωθα για εσένα με έκαναν ευτυχισμένη και όχι εσύ ο ίδιος;

Σε κάτι τέτοιες μελωδίες είναι που χάνεσαι.

Κλείνεις τα μάτια και αφήνεσαι στο χάιδεμα της μουσικής.

Η καρδιά σου πάλλεται στις νότες του πιάνου και η φωνή σου μελαγχολεί και σωπαίνει.

Γυρνάς πίσω. Θυμάσαι. Σου λείπουν όσα θες να ξεχάσεις.