Η σκέψη που συναντά τη λέξη, που της δίνει εικόνα, ήχους και μορφή. Το πρόσωπο που συναντά στη συνέχεια η λέξη, που το γδύνει, το ντύνει, το κεντάει με προτάσεις, ήχους, υφάσματα και που αγκαλιάζει το κορμί. Ή που το σφίγγει καμιά φορά. Ή που το πονάει. Άλλοτε το ζεσταίνει, το επενδύει.
Προτάσεις-πρόσωπα, λέξεις-σκέψεις, σκέψεις-λέξεις, λέξεις-πράξεις. Πράττω, δρω, αντιδρώ. Περιστρέφομαι και σκέφτομαι. Τι είναι δικό μου; Τι ήταν δικό μου και θέλω να το κρατήσω δικό μου. Και κάθε φορά που το ακουμπάω το δικό μου, ηρεμώ. Συνδέομαι κάπως και αυτό μου προκαλεί μια περίεργη ηρεμία. Ο τόπος μου.
Πολλές οι σκέψεις, οι επιθυμίες και οι αναμονές. Αρκετά και τα κρατήματα και οι ματαιώσεις. Το ένα δίνει πάσα στο άλλο και προχωρώ. Προχωρώ επιθυμώντας, λαχταρώντας, κρατώντας. Αλλά και μη γνωρίζοντας και ακολουθώντας τη ροή.
