Ο χρόνος είναι ο άνεμος που σαν φύλλα σκορπάει τις στιγμές μας.

Θέλω να διαλυθώ όπως ο καπνός στον αέρα..

Χαμένα όνειρα που γίνατε σκιά στο φως, γκρεμισμένα παλάτια στα παραμύθια. Φωλιάσατε, κρυφτήκατε καλά και χαθήκατε. Αφήσατε πίσω σας μνήμες, ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Χορεύατε ευτυχισμένα, έπειτα κουραστήκατε, γεράσατε. Μπορεί να μην χορεύετε ακόμα αυτό το βαλς, μα υπάρχει στη θύμηση. Γεμίσατε μελωδίες και εικόνες, που σας χαρίζει ένα παιδί. Διότι μόνο ένα παιδί βλέπει αυτόν τον χορό και δεν τον ξεχνά ποτέ και ας μη ξέρει να τον χορέψει. Ενωθήκατε με την λησμονιά. Και απογοητεύομαι που δεν μπορώ να χορέψω όπως είχα κάποτε ονειρευτεί.

Αγαπώ τον λόγο. Ερωτεύομαι τις λέξεις. Νιώθω ρίγος κάθε φορά που διαβάζω. Μεταδίδω το ρίγος μου κάθε φορά που γράφω. Χαρίζω πνοή στο χαρτί, δίνω κίνηση στο μολύβι και αυτομάτως τους δίνω ζωή. Το μολύβι χορεύει πάνω στο χαρτί, πότε ανάλαφρα, πότε έντονα. Άλλοτε ματώνει την επιφάνεια, άλλοτε την γεμίζει χρώματα. Ενώνω λέξεις. Σχηματίζω προτάσεις. Διαμορφώνω συναισθηματικές καταστάσεις. Σκιαγραφώ προσωπικότητες. Φτιάχνω εικόνες. Την χρωματίζω ανάλογα με το χρώμα της ψυχής μου. Μεταφέρω τη ζωή μου πάνω στο χαρτί. Μετατρέπω τους συλλογισμούς μου, τα αισθήματα μου, τα όνειρά μου σε γραπτό λόγο. Είναι το αποτύπωμα μου. Γίνομαι ένα με αυτό και συγχρόνως αυτό ένα με εμένα. Ανάμεσα μας δεν χωράει τίποτε άλλο.

Είναι ο μικρόκοσμος μου. Ο μοναδικός και ξεχωριστός μικρόκοσμος μου.

Η τέχνη απαιτεί ερεθίσματα και έμπνευση.

Το ουσιώδες ερέθισμα βρίσκεται στη φύση σου.

Η πιο αληθινή έμπνευση βρίσκεται στη ζωή σου.

Την απόλυτη ανατριχίλα της τέχνης σου

την αντιλαμβάνεσαι μονάχα εσύ.

Μόνο εσύ μπορείς να ταυτιστείς 

όσο κανείς άλλος με το γραπτό σου.

Νιώθεις κάθε λέξη 

διότι εσύ γέννησες το κάθε γράμμα.

Αγγίζεις κάθε πρόταση 

διότι ο λόγος ύπαρξης της είσαι εσύ

και οι δικές σου εμπειρίες ζωής.

Η τέχνη σου υπάρχει εφόσον υπάρχεις εσύ,

ο δημιουργός της.