Σταγόνες, πάνω στο δέρμα σου κυλάνε. Χώνονται στις ρωγμές του, διασχίζουν τις γραμμές της παλάμης σου και φθάνουν στο χείλος του γκρεμού, το δάχτυλό σου. Το σηκώνεις και τους δίνεις ορμή να κυλήσουν προς τα πίσω. Ξαναπερνάνε από τα ποτάμια των χεριών σου. Κάνουν σβούρες στον καρπό σου και εσύ τον λυγίζεις και τον γυρνάς απαλά και ρυθμικά, δίνοντας τους διαδρομές.
Σταγόνες βουβές.
Σταγόνες χορευτές πάνω στο κορμί σου.
Οι όργες. Πολλές, διασπάρτες, μαζεμένες, τυλιγμένες, ξεμπροστιασμένες. Οργή για αυτό που έκανες. Οργή για αυτό που δεν έκανες. Οργή για αυτό που επέλεξα. Οργή για αυτό που δεν μπόρεσα να αρθρώσω, να πω. Οργή για αυτό που με έκανες να νιώσω. Οργή για τον φόβο που νιώθω. Οργή για τη δειλία. Οργή για την ηρεμία. Οργή για την σιωπή και οργή για την υπομονή. Οργή για την κατανόηση και οργή για την φροντίδα. Για την φροντίδα που δεν είχα αλλά έδωσα. Για αυτήν που πήρες μα δεν έδωσες. Οργή για τα δάκρυα, για τα κλάμματα, για τα βουητά, τα ουρλιαχτά, τα αναφιλήματα. Οργή που δώθηκα. Οργή που δεν είχα. Οργή που άντεξα, που πόνεσα, που δεν κατάλαβες. Οργή που δεν άκουσες. Οργή που δεν ήσουν εκεί. Πόνος που δεν ήσουν εκεί. Πόνος, πολύς.. Οργή και πόνος που περίμενα.
