8.4.19

Τα μάτια πάντα τα ίδια, το βλέμμα διαφορετικό.
Τα μάτια πάντα το ίδιο χρώμα, το βλέμμα οι αποχρώσεις τους.

Μπορεί να νομίζεις ότι σε κοιτάζω, μα δεν σε βλέπω.
Δεν με ενδιαφέρει τι θες να μου πεις με το βλέμμα σου. 
Μπορεί να νομίζεις ότι σε κοιτάζω, μα βλέπω εμένα μέσα από την αντανάκλαση των ματιών σου.
Δεν αναγνωρίζω εσένα. Εμένα ψάχνω.

Μπορεί να μην σε κοιτάξω, για να μην καταλάβεις.
Μπορεί να μην σε κοιτάξω, για να μην καταλάβω εγώ.

Το βλέμμα, η αναγνώριση από τον Άλλον.
Το βλέμμα, η αποκάλυψη στον Άλλον.
Τη μια προσπαθεί να κλέψει σκέψεις, την άλλη κάνει νόημα για σιωπή.
Άλλοτε ερωτικό, άλλοτε χαμένο.
Κάποιες φορές πρόκληση, κάποιες άλλες αποθάρρυνση.
Κάποιες φορές παραβιαστικό και ανεπιθύμητο. 
Άλλες φορές απεγνωσμένα ποθητό.
Κατευθύνει. Αναιρεί. Επιβεβαιώνει. Ματαιώνει.
Μιλάει χωρίς στόμα. 
Αγγίζει χωρίς να ακουμπά.
Γδύνει τον Άλλον.
Ξεγυμνώνει τον εαυτό.

Δεν μου αφήνεις το περιθώριο να μιλήσω. 
Μόνο το βλέμμα έχει μείνει.
Με κοιτάς, μα αρνείσαι να δεις.
Σε κοιτάω και μου απαγορεύεις να δω.

Το βλέμμα άλλοτε τρομαγμένο, άλλοτε απειλητικό.
Κάποιες φορές ζωηρό, άλλες θλιμμένο.
Φλερτάρει. Υποτιμάει. Ζητιανεύει. Απορρίπτει.
Τη μια ζητά ανταπόκριση, την άλλη αποφεύγει.
Ομολογεί. Εξομολογείται. Δικάζει. Συγχωρεί.
Μαρτυρά την επιθυμία.
Καθρεφτίζει το συναίσθημα και την απουσία του.

Σε κοιτάζω και βλέπω εσένα.
Δεν ψάχνω το είδωλο μου στα μάτια σου. Με έχω βρει.
Με κοιτάς και θες να δεις.

Και τι γίνεται όταν τα βλέμματα συναντιούνται;
Αφουγκράζονται. Μεταφέρουν. Ακούνε. Επικοινωνούν.
Άσε τα να μιλήσουν τώρα που βρεθήκαν.
Μην τα διακόπτεις με τα λόγια.

3.4.19

Η αίσθηση μεταβιβάζει τα κρυμμένα λόγια.
Τα λόγια που δεν ειπώνονται από φόβο ή ντροπή.
Τα λόγια που αν ειπωθούν θα γίνουν συνάμα πραγματικότητα.
Και ο άνθρωπος τρομάζει με τα λόγια όσο και με τις πράξεις.
Τα λόγια είναι η πραγμάτωση της σκέψης.
Και η σκέψη αν πραγματωθεί γίνεται πραγματικότητα.
Η αίσθηση όμως είναι εκεί και παίρνει την σκυτάλη όσο τα λόγια δειλιάζουν.
Η αίσθηση είναι εκεί και περιμένει επιβεβαίωση από τα λόγια.
Και όσο αργούν οι σκέψεις να γίνουν λόγια, η αίσθηση επιμένει.
Και όσο επιμένει, γίνεται μια ακατανόητη δυσφορία.
Είναι που πραγματώνεται η σκέψη δίχως να ειπωθεί.
Είναι που δεν στο είπαν ποτέ, αλλά στο έκαναν σαφές, στο έκαναν πραγματικότητα.