5.2.12

Σε κάτι τέτοιες μελωδίες είναι που χάνεσαι.
Κλείνεις τα μάτια και αφήνεσαι στο χάιδεμα της μουσικής.
Η καρδιά σου πάλλεται στις νότες του πιάνου και η φωνή σου μελαγχολεί και σωπαίνει.
Γυρνάς πίσω. Θυμάσαι. Σου λείπουν όσα θες να ξεχάσεις.


3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

γίνεται να θυμάσαι χωρίς να πονάς?

Greta Katerina είπε...

μαζί πάνε αυτά όπως φαίνεται..

ήλι είπε...

δυστυχως οσο θυμασαι, εξακολουθεις να πονας.βεβαια δεν ξεχναμε ποτε, κι ομως, σιγα σιγα ο χρονος απαλυνει οσα μας πονανε.
καλο βραδυ :)