Εσύ ομόρφαινες και εγώ ασχήμαινα.

Εγώ βρώμιζα και εσύ καθάριζες.

Εσύ φώτιζες και εγώ σκοτείνιαζα.

Εγώ έπεφτα και εσύ καθόσουν.

Εσύ σηκωνόσουν και εγώ σε έριχνα.

Εγώ σε ανέβαζα και εσύ με κρατούσες.

Εσύ με ακουμπούσες και εγώ σε έδιωχνα.

Εγώ σε έψαχνα και εσύ το έσκαγες.

Εσύ κοιμόσουν και εγώ σε ξύπναγα.

Εγώ ονειρευόμουν θάνατο και εσύ ονειρευόσουν ζωή.

Όταν ήθελα, δεν μπορούσες.

Όταν μπορούσες, δεν ήθελα.

Ό,τι ήθελα, δεν το μπορούσες.

Ό,τι ήθελες, δεν το άντεχα.

Εγώ και εσύ, ήταν ή εγώ ή εσύ.

Εσύ και εγώ κάποτε κοιμηθήκαμε και γίναμε εμείς.

Εμείς κάποτε κλείσαμε τα φώτα της πραγματικότητας.

Εμείς κάποτε κλείσαμε τα αφτιά για να μην ακούμε το εγώ και το εσύ.

Εμείς κάποτε κοιμηθήκαμε.

Εμείς κάποτε ονειρευτήκαμε μαζί, θάνατο και ζωή.

Εμείς κοιμόμασταν και το εσύ και το εγώ ούρλιαζαν. 

Εμείς μια μέρα ξυπνήσαμε. 

Και ξυπνήσαμε ως εγώ και εσύ.

Και όταν κοιτάχτηκε το εσύ με το εγώ, έγινε ή εγώ ή εσύ.

Καληνύχτα εμείς.