Για πόσο αντέχεις να κρύβεσαι από τις ενοχές σου; Από από τις βαθιές σου επιθυμίες, από όσα σε κυνηγούν μια ζωή και 'συ κάνεις σαν να μην υπήρξαν ποτέ ή απλά σαν να πέρασαν και να μην άγγιξαν που λέμε; Από το να παραδεχτείς στον ίδιο τον εαυτό ότι σκέφτεσαι πράγματα που «δεν πρέπει», ότι θες πράγματα που «δεν κάνει», ότι θες να κάνεις πράγματα που «δεν αρμόζει»;
Για πόσο θα δικαιολογείς τον εαυτό σου για τα λάθη σου ή για πόσο θα ρίχνεις τις ευθύνες στον εαυτό σου για πράγματα που δεν φταις; 
Για πόσο θα είσαι αυτό που ζητάνε από εσένα να είσαι οι άλλοι και για πόσο θα προσπαθείς να αγγίξεις έναν ιδανικό-ιδεατό εαυτό που όταν συνειδητοποιείς ότι δεν εκπληρώνεις τις προσδοκίες των άλλων αλλά και τις δικές σου σε καταλαμβάνει άγχος, πανικός και απογοήτευση και η αυτοεκτίμηση σου αγγίζει το μηδέν; 
Για πόσο θα έχεις ως στόχο την ατομική σου ικανοποίηση αδιαφορώντας για οτιδήποτε υπάρχει έξω από εσένα ή για πόσο ακόμα θα πατάς τον εαυτό σου για να περνάνε οι άλλοι με άνεση από πάνω σου;

Είναι κάποιες καταστάσεις που σε κάνουν να αναθεωρήσεις την ίδια σου τη ζωή, τον εαυτό σου και το πώς είναι αυτός δομημένος. Βλέπεις όλα όσα θεωρούσες «στάνταρ» να χάνονται από το οπτικό σου πεδίο ή ακόμα και όσα απομάκρυνες μέχρι πρότινος να έρχονται δίπλα σου. Χάνεται όποιο είδος ισορροπίας υπήρχε. Και συ πού βρίσκεσαι λοιπόν; Ούτε εσύ ξέρεις. Πού είναι η σιγουριά σου; Η ασφάλεια σου τι κάνει τώρα; «Πρέπει να βρεις την δύναμη μέσα σου, στον εαυτό σου» λένε πολλοί. Αν όμως ο εαυτός σου μια ζωή πάνω κάτω «στηρίζεται» σε άλλους, «επιβεβαιώνεται» και «ενδυναμώνεται» από άλλους και οι άλλοι λείπουν για ποιόν εαυτό ακριβώς μιλάμε; Όταν μια επιτυχία σου με τους άλλους σε κάνει να νιώθεις δυνατός και περήφανος για τον εαυτό σου και μια αποτυχία σε κάνει να νιώθεις ανάξιος και να κλείνεσαι στο καβούκι σου, φοβούμενος για άλλη αποτυχία, για ποιόν εαυτό ακριβώς μιλάς; Και ξαναρωτάω λοιπόν, πού βρίσκεται ο εαυτός σου σε αυτές τις καταστάσεις;

Η αποδέσμευση από όσα σου έδιναν είτε δύναμη είτε στήριξη είναι επώδυνη. Για να σε δω τώρα πώς θα πεις στον εαυτό σου μετά από όλα αυτά τα χρόνια που είχες μια σχετική σιγουριά, ότι πλέον είσαι μόνος σου και πρέπει να την παλέψεις μόνος σου. Ακόμα και αν υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι δίπλα μας δεν μπορούμε τόσο εύκολα να τους βάλουμε μέσα μας ή δεν θέλουμε κάποιους άλλους να τους βάλουμε σε αυτές τις καταστάσεις. Οπότε εσύ και ο εαυτός σου μένετε.

Πιο παλιά είχα αναφέρει έναν «μισό» εαυτό. Πλέον πιστεύω πως μπορώ να λέω για έναν κατακερματισμένο εαυτό. Πολλαπλά πλήγματα, το ένα μετά το άλλο, το ένα χειρότερο από το άλλο, το ένα πιο βαθύ από το άλλο και δεν έχεις προλάβει να διαχειριστείς κανένα επί της ουσίας. Τώρα φοβάμαι πιο πολύ όλα αυτά που δεν πρόλαβα ή δεν κατάφερα να περάσω, να βιώσω όταν έπρεπε και τα καταχώνιαζα πίσω στο κεφάλι γιατί έσκαγαν συνέχεια άλλα και άλλα και άλλα. Και στην τελική πόσο εύκολα μπορείς να είσαι λειτουργικός και να διαχειριστείς καταστάσεις και ανθρώπους όταν δεν ξέρεις καν που βρίσκεται ο εαυτός σου; ΄Η νομίζεις ότι τον βρίσκεις ή τον αναδομείς τόσο εύκολα και γρήγορα; Μπα. Απεναντίας τότε είναι και που είσαι πολύ ευάλωτος. Ευάλωτος στις ενοχές, ευάλωτος στα λάθη, ευάλωτος στις παρερμηνείες, ευάλωτος στην λογική του παραλόγου.

Ενοχές ότι δεν είσαι καλός φίλος. Ενοχές ότι δεν είσαι καλός σύντροφος. Ενοχές ότι δεν είσαι καλός γιός/κόρη. Ενοχές ότι δεν είσαι συνεπής στις υποχρεώσεις σου. Ενοχές ότι δεν είσαι σωστός και απομακρύνεσαι πολύ από την εικόνα του ιδεατού εαυτού σου. Ενοχές ότι ήσουν άδικος με τον εαυτό σου ή με άλλους ή ότι έπεσες θύμα πλάνης. Ενοχές που δεν εκπλήρωσες τις προσδοκίες. Ενοχές που δεν έκανες πράξη τα λόγια σου. Ενοχές που λύγισες ή που ήσουν τόσο σκληρός, κ.α.. Σύγκρουση με τον ίδιο σου τον εαυτό. Η αυτοεικόνα σου κατεδαφίζεται. Και έρχονται και τα «λάθη», οι παρερμηνείες και η λογική του παραλόγου.

Το απίστευτο με την λογική του παραλόγου είναι ότι όντως έχει «λογική», παράλογη βέβαια. Για αυτό κιόλας μπορεί εύκολα σχετικά να περάσει σε «ευάλωτα» άτομα, σε όσους δηλαδή έχουν χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και στην αξία τους, σε όσους έχει κλονιστεί η λογική τους, η ασφάλεια και η ισορροπία τους και άλλα ευχάριστα πράγματα. Η λογική του παραλόγου δεν είναι οι αρνητικές σκέψεις, τα περίεργα συναισθήματα που συνοδεύουν την απογοήτευση και την θλίψη ή ακόμα και η ανάγκη ή τάση μας να νομίζουμε ή να «νιώθουμε» ότι ζούμε σε μια «παράνοια», έναν φαύλο κύκλο μιας κατάστασης ή ό,τι άλλο τέλος πάντων. Είναι όταν όλα αντιστρέφονται, όταν όλα είναι μετέωρα και προσπαθείς να πιάσεις όσα πιο πολλά μπορείς για να βγάλεις ένα συμπέρασμα και είτε πιάνεις τα «λάθος» είτε χρησιμοποιείς αυτά που πιάνεις με «λάθος» τρόπο και βγαίνεις κάπου που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Είναι όταν δεν ξέρεις πιά τι είναι η λογική αφού βιώνεις παράλογα πράγματα και μόνο λογική δεν βλέπεις. Είναι σαν να μπαίνει κάποιος στο μυαλό σου και να επεμβαίνει στο πώς αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα και πώς τα ερμηνεύεις έτσι ώστε όμως να έχουν κάποια λογική για να μην σου είναι εύκολο να τα αμφισβητήσεις. Την λογική του παραλόγου. Ερμηνεύεις τα πάντα σύμφωνα με αυτήν. Και εκεί είναι που εμφανίζεται η παράνοια.

Η παράνοια είναι συνεχής ανασφάλεια και φόβος. Είναι μια συνεχής απειλή που πάει όπου πας. Έτσι νομίζεις τουλάχιστον. Άρα είναι όπου και εσύ. Όλα συνωμοτούν εναντίον σου, όλα είναι κάτι άλλο από αυτό που δείχνουν, όλα έχουν έναν σκοπό κακό για εσένα. Διαρκής αμφιβολία. Όλα είναι περίεργα και απειλητικά. Το μυαλό σου σκέφτεται πυρετωδώς για να ερμηνεύσει γεγονότα που φαίνονται περίεργα, για να βγάλει συμπεράσματα και να κάνει προβλέψεις για γεγονότα απειλητικά, για να βρει λύσεις και διεξόδους από τις επικείμενες απειλές. Και σε όλα αυτά η σκέψη λειτουργεί στην ουσία με την λογική του παραλόγου.

Ο εαυτός σου λοιπόν αρκεί για να ξεφύγεις από αυτό; Δύσκολο. Και εκεί χρειάζεσαι τους άλλους. Τους άλλους για να σε επαναφέρουν στη λογική, για να σου υπενθυμίσουν ότι δεν τα έχεις χάσει από μόνος σου αλλά ότι φταίει το τάδε. Ότι αυτό σου περνάει την λογική του παραλόγου, αυτό σε παρανοεί, οτιδήποτε κι αν είναι. Τότε θα μπορέσεις σιγά σιγά να επιστρέψεις στην πραγματικότητα στην ουσία. Να επιστρέψεις για να αναδομήσεις έναν εαυτό που ψάχνεις τόσο καιρό μέσα σε όλα αυτά, έναν εαυτό που ξέχασες από ένα σημείο και μετά ότι υπάρχει ή υπήρξε τουλάχιστον και δεν ξέρεις ακόμα ακριβώς που είναι. Τουλάχιστον είσαι όμως πιο κοντά στο να τον βρεις.

Πολλοί ακούνε. Λίγοι καταλαβαίνουν. Ελάχιστοι το νιώθουν. Ένας το βιώνει.