Γελάω και ξεγελάω. Νομίζω πως ξεγελιέμαι. Χαρίζομαι στην θλίψη ως το μοναδικό διαμάντι, που δεν το ζήτησε ποτέ. Τα όνειρα μου άστρα σε έναν ουρανό που δεν υπάρχει. Κεντήματα σε ένα ύφασμα μισοφαγωμένο  από τον χρόνο και την αδράνεια στο πατάρι. Οι σκέψεις μου η μόνη επικύρωση της ύπαρξης. Και τα νούμερα να περνάνε σαν στιγμές μπροστά από τα μάτια μου και να χάνω το μέτρημα. Να χάνω τον χρόνο. Και η ανάγκη να με βρίσκει. Αλλά να της λέω περίμενε λίγο ακόμη. Δεν ήρθε ακόμα η ώρα για να ζήσω. Και να την βλέπω, να με κοιτάει κλαμμένη και να της λέω συγχώρα με.