Ακόμα και χτες, μετά από όσα συνέβησαν, και πάλι ενωθήκαμε. Γίναμε ένα, ψυχικά και σωματικά. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο περίεργη. Ανακατεύονταν πολλές διαφορετικές μυρωδιές όπως αμηχανία, έλξη, κίνδυνος και άλλες τόσες που δεν μπορώ να προσδιορίσω με λέξεις. Και το αποτέλεσμα ήταν πρωτόγνωρο.. Όπως είπες και εσύ, δεν έχουν υπάρξει πιο περίεργα συναισθήματα. Χτες, ένιωσα έντονα το παράνομο και το επικίνδυνο. Το αρρωστημένο πάθος και την αγνή τρυφερότητα. Ποτέ σου δεν με είχες χαϊδέψει με αυτόν τον τρόπο.. Τόσο γλυκά και όμορφα. Ύστερα όμως αυτή η αγνότητα μετατράπηκε σε βία, μια ερωτική βία. Σαν ένα θηρίο που ήθελε απεγνωσμένα το θήραμα του, να το κατασπαράξει, να το κάνει δικό του, ολόδικο του.. Έβγαζες οργή, θυμό. Το ένιωσα. Ξέσπαγες πάνω μου. Ξέσπαγες επειδή κατάφερα να σε πληγώσω, να κλονίσω τη σιγουριά σου, να συνειδητοποιήσεις πως τα πράγματα έχουν αλλάξει πια. Και ταυτόχρονα ήθελες να γίνω ένα με εσένα και εσύ ένα με εμένα. Ήμουν εκεί. Δική σου. Ολοκληρωτικά. Και ένιωσα. Για ακόμη μια φορά μαζί σου ένιωσα.

Αυτή η ιστορία δεν έχει τέλος. Εκεί που πιστεύω πως τελειώνει, αρχίζει ξανά. Σαν ένας φαύλος κύκλος. Χτες, τα μάτια, τα βλέμματα ήταν διαφορετικά. Ένιωσα. Αυτό μόνο αρκεί, γιατί ξέρω πως όταν νιώθω μαζί σου δεν με καταλαμβάνουν απλά συναισθήματα. Πάντα ένιωθα πως μαζί σου ή θα καώ ή θα γίνω ένα με το χώμα. Και αυτό αισθάνθηκα πάλι. Πρωταγωνίστρια σε έναν παράνομο έρωτα που κρύβει μέσα του αυτοκαταστροφή, πάθος, αρρώστια, παράνοια. Ένιωσα έντονα πως ζω επικίνδυνα μαζί σου. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να χαθώ. Και αυτό με φοβίζει, με τρομάζει. Αλλά ταυτόχρονα με ιντριγκάρει. Με ελκύει να πάω κόντρα στη λογική, στην ήρεμη και ισορροπημένη ζωή, στα πρέπει, στις γνώμες των άλλων. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι πρόκειται να καταλήξει στο πουθενά. Και όμως το σκέφτομαι ακόμα. Γιατί με έκανες να νιώσω για ακόμα μια φορά. Όπως χτες.

Άδεια η πόλη. Έρημοι οι δρόμοι. Σκοτάδι και κρύο. Παγωνιά. Λες και ήταν τα πάντα συννενοημένα να διαμορφώσουν αυτό το σκηνικό. Η ατμόσφαιρα περίεργη. Ξεχείλιζε απόγνωση. Ίσως μονάχα εμένα να μου φαινόταν, όμως αυτό ένιωσα. Και μέσα σε αυτό το μελαγχολικό πλάνο, εγώ. Εγώ, να περπατάω σε εναν άδειο δρόμο. Να αφουγκράζομαι κάθε ήχο και συγχρόνως να χάνομαι σε έναν λαβύρινθο σκέψεων. Σαν να έκανε παρέα η ψυχή μου με το τοπίο γύρω μου. Ταίριαζαν υπερβολικά έντονα. Απέπνεαν τα ίδια συναισθήματα. Θλίψη. Μοναξιά. Με συντρόφευε τρομακτικά απόλυτα, όπως και εγώ αυτό.

Το μυαλό μου μια θάλασσα. Πότε ήρεμη, πότε φουρτουνιασμένη. Πότε ο ήλιος την χρωματίζει με βελούδινα χρώματα, πότε το φεγγάρι την σκοτεινιάζει, την σκεπάζει με μελαγχολία. Ποτέ όμως δεν είναι σταθερή. Άνεμοι δυνατοί την ταράζουν εκεί που γαληνεύει. 
Έτσι είναι το μυαλό μου. Αυτό είναι το φόντο των σκέψεων μου, των συναισθημάτων μου. Το φόντο της ζωής μου. Μιας παράστασης με μοναδικό σταθερό πρωταγωνιστή εμένα. Εμένα μέχρι να βουλιάξω με την βαρκούλα μου ή μέχρι να βρω στεριά. 
Αυτή η στεριά είναι η σωτηρία μου. Όμως η διαδρομή μοιάζει τόσο μεγάλη. Πορεύομαι στην ουσία προς το άγνωστο. Το ασυνείδητο σαν αεράκι με παρασέρνει πότε από 'δω, πότε από 'κει.. Αλλά δεν ξέρω που με βγάζει, αν με βγάζει σε στεριά ή σε μια άπειρη θάλασσα πάλι. 

Δεν είναι λίγες οι φορές που βουτάω μέσα. Είναι οι φορές που παρανοώ. Και καθώς είμαι μέσα στο νερό, αρχίζω να βουλιάζω. Πηγαίνω όλο και πιο βαθιά. Χάνομαι. Πλησιάζω όλο και πιο απειλητικά στον πάτο. Πνίγομαι. Δεν μπορώ να κολυμπήσω πια. Δεν βρίσκω τη δύναμη και το κουράγιο. Δεν έχω αντοχές. Προσπαθώ όμως να ανέβω στην επιφάνεια, να μη φτάσω στον πάτο τελείως. Γιατί τον έχω γευτεί..έστω και για λίγο. Και η γεύση του είναι το τίποτα. Δεν ζεις, απλά υπάρχεις. 

Ακόμα ηχεί η μελωδία αυτή στο μυαλό μου. Νύχτα. Και παράλληλα νιώθω μια γλυκιά μαστούρα μελαγχολίας. Έχει την μορφή του αέρα και νιώθω το απαλό αεράκι αυτής της μαστούρας να με παρασέρνει και να με ναρκώνει σε μια άλλη διάσταση. Κάπου που ο χρόνος σταματάει, οι δείκτες των ρολογιών παγώνουν και το μέρος είναι ορατό μόνο σε λίγους, ελάχιστους. Κρύβεται πίσω από την επιφάνεια και για να το δεις πρέπει τα μάτια σου να είναι αλλιώτικα από τα συνηθισμένα. Το βλέμμα διαφορετικό, διορατικό, βαθύ. 
Τα μάτια μιλάνε με πιο βαθιές έννοιες από τις λέξεις. Η ψυχή αγγίζει πιο αληθινά, πιο δυνατά από το σώμα. Το μυαλό ταξιδεύει σε μέρη που ίσως να μην υπάρχουν καν. Καταρρίπτει κάθε φραγμό και περιορισμό.