Τα κομμάτια που λείπουν.

Ρίχτηκαν τα κομμάτια μπροστά μου. 

Κάνω το συνταίριασμα, μέχρι που φτάνω στα κενά.

Κοιτάζω πόσα κομμάτια έχω και πόσα χρειάζονται.

Έχω λιγότερα. 

Πού είναι τα άλλα;

Ρίχνω μια ματιά τριγύρω, μήπως έπεσε κανένα κάτω.

Τίποτα.

Τι να κάνω;

Ας το αφήσω έτσι λέω, ίσως να ήταν ελαττωματικό.

Το αφήνω έτσι.

Το κοιτάζω μέσα στη μέρα όταν περνάω από το τραπέζι.

Τι ζεστά χρώματα. Τι όμορφες εικόνες.

Και εκεί που το θαυμάζω, πέφτει το μάτι μου στα κενά.

Όμορφο μα κατακερματισμένο σκέφτομαι.

Αναρωτιέμαι τι χρώματα έχουν τα κενά, τι εικόνες σχηματίζουν.

Με βασανίζει που λείπουν, με βασανίζει που μου στερούν ολόκληρη την εικόνα.

Κάπου πρέπει να είναι, δεν γίνεται να φτιάχτηκε λειψό.

Χτες αλλάζοντας τις μαξιλαροθήκες, έπεσαν κάτι κομμάτια στο κρεβάτι.

Ήταν κομμάτια παζλ.

Πήγα κατευθείαν στο τραπέζι για να δω αν είναι αυτά που λείπουν.

Ναι, ήταν κάποια από αυτά που έλειπαν.

Τα συμπληρώνω.

Από εκείνο το βράδυ, κατάλαβα τους εφιάλτες μου.

Τα κομμάτια κραύγαζαν για να τα ξεθάψω.

Από εκείνο το βράδυ, κατάλαβα ότι εγώ τα έκρυψα.

Ήταν τα σκούρα κομμάτια.

Ήταν τα κομμάτια που σχηματίζουν τον τρόμο και την απόγνωση.

Από εκείνο το βράδυ, το παζλ δεν είναι τόσο φωτεινό και όμορφο.

Από εκείνο το βράδυ όμως δεν είναι τόσο κατακερματισμένο.

Να μην ξεχάσω να θυμάμαι ότι η σχάση γοητεύει αλλά κατακερματίζει.

Να μην ξεχάσω να θυμάμαι ότι η ενοποίηση προσφέρει την εικόνα.

Να μην ξέχασω να θυμάμαι που έχω κρύψει και τα άλλα κομμάτια που λείπουν.

Να μην ξέχασω να θυμάμαι όσα απεγνωσμένα προσπαθώ να ξεχάσω.

Τα κομμάτια που λείπουν, βρίσκονται.