"Η Θλίψη είναι Επανάσταση"

Όχι. Η θλίψη είναι ένα τέρας που όσο το ταϊζεις, τόσο σε τρώει.
Σου τρώει ενέργεια, σου τρώει χρόνο, σου τρώει θέληση, σου τρώει κίνητρο.
Τρώει την σκέψη. Τρώει την ζωή.
Σε κατασπαράζει. Σε αφήνει λειψό. Σε αφήνει αποδυναμωμένο. Σε αφήνει άδειο.
Σε μασάει. Σε καταπίνει. Σε χωνεύει και μετά σε φτύνει.
Και συ έτσι αναμασημένος, έτσι σπασμένος και διαμελισμένος, προσπαθείς να ενώσεις τα κομμάτια σου.

Η θλίψη δεν είναι επανάσταση.
Είναι κατάρα, είναι δυστυχία, είναι καταδίκη.
Είναι το αργό και επίπονο σύρσιμο προς τον θάνατο, πριν έρθει η ώρα σου να πεθάνεις.

Στην επανάσταση αντιστέκεσαι σε ό,τι σε καταπιέζει και δεν σε αφήνει να ζήσεις έτσι όπως θέλεις να ζήσεις. Η θλίψη δεν μπορεί να είναι επανάσταση. Η Θλίψη δεν σε αφήνει καν να ζήσεις. Η Θλίψη είναι ο φακός με βάση τον οποίο βλέπεις τον κόσμο. Δεν σε αφήνει να δεις καθαρά. Δεν σε αφήνει να βλέπεις ελεύθερα. Η Θλίψη σε φυλακίζει, σου βάζει αόρατα δεσμά και σε καθιστά ανήμπορο να κουνηθείς, να κινηθείς. Και η ζωή είναι κίνηση. Μια κίνηση με τελικό προορισμό τον θάνατο. Αλλά μέχρι να φτάσουμε σε αυτόν, έχουμε κίνηση. Και η Θλίψη δεν σε αφήνει να κινηθείς. Γι αυτό η Θλίψη είναι θάνατος πριν την ώρα του.

Δεν είναι ότι αντιστέκεσαι στο οδυνηρό. Είναι ότι αντιστέκεσαι στο να σκοτώνεις τη ζωή σου και την ύπαρξη σου μέρα τη μέρα, λεπτό το λεπτό, ενώ αυτό θα γίνει έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή από μόνο του.