Έχεις γίνει τόσο κομμάτι μου που δυσκολεύομαι να σε βγάλω από πάνω μου.
Τόσα χρόνια η συντροφιά σου έγινε συνήθεια αλλά και εξάρτηση.
Τόσα χρόνια στην σκέψη μου, έγινες αναπόσπαστο κομμάτι της εαυτής μου.
Τόσα χρόνια στο συναίσθημα μου πρωταγωνίστρια, έγινες ο πυλώνας της ιστορίας μου.
Τόσα χρόνια μέσα μου φώλιασες, κούρνιασες και έγινες ζωτικό μέρος του σώματος μου.

Εγώ σε έτρεφα χωρίς να βλέπω ότι με τρώς σιγά σιγά.
Σου έδινα τροφή για να με τρως.
Σου έδινα ζωή για να μου την αφαιρείς.
Σου έδινα χώρο για να μου προσφέρεις κενό.

Δέσαμε τόσο πολύ που χάθηκαν τα όρια μεταξύ μας.
Πάντα με βασάνιζες, μα πάντα με γοήτευες και δεν μπορούσα να σε αποχωριστώ.
Όποτε δεν ήμουν καλά, έτρεχα σε εσένα. Όποτε ήμουν καλά, έτρεχες σε εμένα.
Δεν με άφηνες σε ησυχία, αλλά και εγώ σε είχα ανάγκη.
Έμαθα να ζω με εσένα, και η απουσία σου θα ήταν κάτι ξένο, ίσως και απειλητικό.
Μέχρι που η μονιμότητα της παρουσίας σου έγινε η απειλή.
Μέχρι που αντιλήφθηκα ότι παραμονεύεις παντού και ανά πάσα ώρα και στιγμή, είσαι εκεί.
Μέχρι που ένιωσα να με ακολουθείς σε κάθε βήμα, κάθε σκέψη, κάθε ανάσα και να γίνεσαι η σκιά μου.

Μπορώ να υπάρξω χωρίς εσένα; Αναρωτιέμαι.
Με κούρασες. Με βάρυνες. Με ακινητοποίησες.
Και ακόμα σε κουβαλάω και σε σέρνω και δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου.
Δεν σε αντέχω άλλο. Φύγε. Σε παρακαλώ, άσε με να ζήσω επιτέλους.

"Είμαστε χαρμάνια της χαράς και όπου την βρούμε έστω και λίγο, ΟΡΜΑΜΕ. Αυτό είναι. Χαρμάνια της ηρεμίας και της χαράς." α.γ.