Ο χρόνος τέλειωσε. Η αντίστροφη μέτρηση έληξε. Τώρα δεν έχει άλλη παράταση. Τώρα δεν έχει άλλη παραίτηση. Μου τέλειωσε ο χρόνος. Ήρθε η ώρα. Ήρθε η ώρα να πάρω θέση. Ήρθε η ώρα να σας σηκώσω από την καρέκλα που σας άφησα να κάθεστε τόσο αναπαυτικά για να την παραχωρήσω σε εμένα. Δεν έχει άλλο. Τα πόδια μου δεν τα νιώθω. Τα πόδια μου δεν με βαστάνε. Όλο να τρέχω και να μην φτάνω πουθενά. Όλο να τρέχω και να απομακρύνομαι όλο και πιο πολύ από εμένα. Όλο να τρέχω και να μην έχει κάπου να ξαποστάσω. Να μην έχει μια καρέκλα να κάτσω λίγο να ξεκουραστώ γιατί είναι πιασμένη. Γιατί εγώ σας την παραχώρησα και ξέχασα ότι είναι δική μου. Γιατί ξέχασα πώς είναι μόνο μια. Είναι μια και σας άφησα να την φορτώνετε συνέχεια με βάρος. Και όσο περνούσε ο καιρός, τόσο περισσότερο βάρος. Τόσο βάρος που νομίζω ότι έχει αρχίσει να χαλάει. Βλέπω τα πόδια της να δυσκολεύονται με τόσο βάρος. Ωστόσο, δεν θα σας σηκώσω για να προλάβω το σπάσιμο της. Θα σας σηκώσω επειδή ήρθε η ώρα μου για να κάτσω.